ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားနင့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၏လိုအပ္ခ်က္

စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔ထုတ္ ယူေကမွ Telegraph (တယ္လီဂရပ္) အြန္လိုင္းသတင္းစာက “ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ားအား တ႐ုတ္သတို႔သမီးမ်ားအျဖစ္ အတင္းအၾကပ္ေစခိုင္းခံရျခင္း” (Burma’s women forced to be Chinese Brides) အမည္ႏွင့္ သတင္းေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ေ႐ႊလီၿမိဳ႕မွေန၍ ေဒးဗစ္အီမာ (David Eimer) ဆိုသူ ေရးသားလိုက္သည့္ သတင္းကို ဖတ္႐ႈလိုက္ရပါသည္။

သူ႔ေဆာင္းပါး အတိုခ်ဳပ္ကို ေကာက္ရလွ်င္ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီး၏ “ကေလးတစ္ေယာက္ေပၚလစီ” အရ တ႐ုတ္ မိသားစုမ်ား ကေလးတစ္ေယာက္ ရၿပီးလွ်င္ ဆရာဝန္က အလုိအေလ်ာက္ သားေၾကာလုိက္သျဖင့္ တရုတ္မိသားစုမ်ား မိန္းကေလးထက္ ေယာက်္ားေလးကိုသာ ရေအာင္ ႀကိဳးစားယူၾကသျဖင့္ ေယာက္်ား ဦးေရႏွင့္ မိန္းမဦးေရ အခ်ဳိးအစားကြာဟမႈ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ခန္႔မွန္းေခ်အရ ေယာက်္ားေလး ၁၂၀ ဖြားျမင္တိုင္း မိန္းခေလး ၁၀၀ ခန္႔သာ ဖြားျမင္သည့္အတြက္ တ႐ုတ္လူမႈေရးသိပၸံ အကယ္ဒမီမွ ထုတ္ျပန္သည့္ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ၂၀၂၀ ခုႏွစ္တြင္ တရုတ္ေယာက္်ား ၂၄ သန္းတို႔အတြက္ လက္ထပ္ယူႏုိင္မည့္ မယားမ႐ွိဟူ၍ ျဖစ္သည္။

တ႐ုတ္၏ ထို “ကေလးတစ္ေယာက္ပၚလစီ” အရ ေယာက်္ားမိန္းမ အခ်ဳိးအစားမညီမွ်မႈေၾကာင့္ မိန္းမ႐ွားပါး မႈဒါဏ္ကို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသည္ ခံစားေန့သည္။ ထိုလိုအပ္ခ်က္ကို တရားဝင္ ေစ့စပ္ေၾကာင္း လမ္္းျခင္းျဖင့္ လက္ထပ္ယူ နိိုင္ေသာ သူမ်ား႐ွိေသာ္လည္း၊ ထိုနည္းလမ္းျဖင့္ မရႏိုင္သူမ်ားက တရားဥပေဒ ေဘာင္ အျပင္မွ နည္းလမ္းမ်ားကို အသုံးခ်လာၾကသည္ဟု ယူနက္စကို၊ ဘန္ေကာက္႐ုံးမွ HIV/ AIDS ႏွင့္ လူကုန္ကူးမႈ ပေပ်ာက္ေရး တာဝန္ခံ ေဒးဗစ္ဖင္းဂိုးလ္ ( David Feingold) က ဆိုသည္။ သူသည္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္က ထုတ္လုပ္ခဲ့ေသာ မိန္းမေရာင္းဝယ္ေရးအေၾကာင္း ႐ိုက္ကူးခဲ့သည့္ ဒါ႐ိုက္တာျဖစ္သည္။

တ႐ုတ္ႏုိင္ငံတြင္ သတို႔သမီး (မယား) အျဖစ္ အတင္းအၾကပ္ ေစခုိင္းျခင္းခံရသူ မိန္းခေလးအမ်ားစုလာရာ ႏုိင္ငံသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံျဖစ္သည္ဟု သူကဆိုသည္။

ေဒးဗစ္က ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားလည္းျဖစ္ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူမ်ားလည္းျဖစ္ေသာ ေဂါက္သီး႐ိုက္ရာတြင္လည္း အလြန္အထုံဝါသနာပါေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ႐ွိ အမ်ဳိးသမီးမ်ား တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသို႔ အေရာင္းစားခံရျခင္း၏ အဓိကတရားခံမ်ားအျဖစ္ ေထာက္ျပခဲ့သည္။ 

လြန္မင္းစြာ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေၾကာင့္ ျပည္သူမ်ား ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးလာၿပီး စီးပြါးေရး လြန္မင္းစြာ နိမ့္က်လာမွဳေၾကာင့္ ၿမန္မာမိန္းခေလးမ်ား လူအေရာင္း အဝယ္ပြဲစားမ်ား၏ ေစ်းကြက္တြင္း သုိ႔ က်ေရာက္လာရသည္ဟု ေထာက္ျပခဲ့သည္။ စီးပြါးေရး၊လူမွဳေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး အစစအရာရာ နိမ့္က်မွဳေၾကာင့္ ကုန္ထုတ္ လုပ္မွဳက်ဆင္းလာၿပီး အစာေရစာ႐ွားပါး ျပတ္္လတ္မႈကိုပါ ၾကံဳေတြ႔လာရသည့္အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ အမ်ဳိးသမီးမ်ား အစာေရစာ႐ွာရန္အတြက္လည္းေကာင္း၊ မိသားစုေထာက္ပံ့ရန္အတြက္လည္းေကာင္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ၾကသည့္အခါ လူပြဲစားမ်ား၊ ျပန္ေပးသမားမ်ား လက္တြင္းသို႔ သက္ဆင္းၾကရေၾကာင္း ဆိုသည္။ ျမန္မာျပည္မွ အမ်ဳိးသမီးအမ်ားစုမွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသို႔ လူကုန္ကူးသူမ်ား၏ ပို႔ျခင္းခံရၿပီးေနာက္ အတင္းအၾကပ္ မယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္းခံရျခင္းႏွင့္ အဆုံးသတ္သြားၾကရသည္ဟု သူကဆိုသည္။

တရုတ္ျပည္တြင္ ခိုးသြင္းလာေသာအမ်ဳိးသမီးတေယာက္၏တန္ဖုိးသည္ ယြမ္ ၆၀၀၀ ႏွင့္ ၄၀,၀၀၀ အထိ​ ႐ွိၿပီး သူမ၏ အခ်ဳိးအစား၊ အသက္၊ အသားအရည္၊ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းသေလာက္ ေစ်းေပးခံရသည္။ စတာလင္ေပါင္ႏွင့္ ၅၆၀ မွ ေပါင္ ၃၇၅၀ အထိ ေစ်းေပါက္သည္။

ယိုးဒယားအေျခစိုက္ ကခ်င္အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႕မွ ထုတ္ျပန္ခ်က္တြင္ ေရာင္းစားခံရေသာ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား၏ ၂၅% သည္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေအာက္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ “ေယာက္်ားေတြက သူတို႔အတြက္ ကေလးေမြးေပးႏုိင္မဲ့ က်န္းမာသန္စြမ္းၿပီး အသက္အ႐ြယ္ငယ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ လိုလားသည္” ဟု ယူနန္ျပည္နယ္ရွိ ကဝပ္လူကုန္ကူးမႈတုိက္ဖ်က္ေရးအဖြဲ႕(Kwat’s anti-trafficking programme in Yunan Province) ေခါင္းေဆာင္ ဂ်ဴလီယာမရစ္ (Julia Marip)ကဆိုသည္။ “မိန္းကေလးေတြကို ကေလးေမြးေပးဖုိ႔ စက္တခုလိုပဲ သေဘာထားၾကတယ္” ဟု သူက မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့ပါသည္။ 

ဤေဆာင္းပါးအစကို ျမန္မာျပည္မွ ၁၂ ႏွစ္သမီးအ႐ြယ္တြင္ ျပန္ေပးဆြဲခံရသည့္ ခေလးမ “အပ” (တိုင္းရင္းသူျဖစ္ပံုရသည္) ႏွင့္စၿပီး ၎ကို တ႐ုတ္မိသားစုတစုထံတြင္ ျပန္ေပးဆြဲသူမ်ားက ေရာင္းစားခဲ့ၿပီး ၎တို႔၏ အသက္ ၂၀ အ႐ြယ္ သားႏွင့္ ေပးစားရန္ ႀကံစည္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံး ၃ ႏွစ္အၾကာ တ႐ုတ္ပုလိပ္မ်ားက မွတ္ပုံတင္စစ္ေဆးသည့္အခါတြင္ သူသည္ ႏုိင္ငံျခားသူျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္သြားၿပီး ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္ခြင့္ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု အဆုံးသတ္ထားသည္။ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားကို ေစ်းလယ္တြင္ ဝတ္ေကာင္းစားလွမ်ားကို ဝတ္ဆင္ေစၿပီး မိတ္ကပ္ျခယ္သလ်က္ ေျဗာင္ေလလံတင္ ေရာင္းခ်သည့္ ေနရာမ်ားလည္း႐ွိေၾကာင္း ထိုေဆာင္းပါးတြင္ ေရးသားထားသျဖင့္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားစရာ သူတို႔ဘဝကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိခဲ့ပါသည္။ ၂၁ ရာစု ေခတ္မီတိုးတက္ေနေသာ လူ႔သမိုင္းသည္ တပတ္လည္၍ ကြ်န္ေရာင္းကြ်န္ဝယ္ စနစ္ဆီသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေနၿပီလားးဟု ေမးခြန္းထုတ္ရေတာ့မလို ျဖစ္ေနပါသည္။

နိဂုံးအားျဖင့္ ခ်ဳပ္၍ ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အာ႐ွႏိုင္ငံမ်ားၾကားတြင္ လြတ္လပ္ေရး ရခါစမွ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတိုင္မီအထိ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွ၏ ၾကယ္တပြင့္၊ အာ႐ွတိုက္၏ စပါးက်ည္ ဝမ္းပိုက္ဟု တင္စားေခၚခံရသည့္ ဆန္စပါးအထြက္ဆံုးႏိုင္ငံဘဝ။ အိမ္နီးးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ား၏ အားက်ေလးစားေလာက္ေသာ အဆင့္ျမင့္ တကၠသိုလ္ပညာတတ္မ်ား ေမြးထုတ္ရာ ရန္ကုန္ဝိဇၨာသိပၸံ တကၠသိုလ္ႀကီး ရွိသည့္ အ႐ွိန္အဟုန္ ႀကီးခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံဘဝမွ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆုံးႏိုင္ငံဘဝသုိ႔ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ က်ေရာက္သြားခဲ့ရျခင္း သည္လည္းေကာင္း၊ ယေန႔အထိ ကမၻာက ဖိႏွိပ္မႈ အျပင္းထန္ဆုံး၊ လူ႔အခြင့္အေရး အခ်ဳိးေဖာက္ဆုံး ႏိုင္ငံအျဖစ္ အျပစ္တင္ခံေနရသည္မွာ စစ္အာဏာ႐ွင္စံနစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယၡင္က ယိုဒယားႏုိင္ငံကို ျမန္မာျပည္သားမ်ားက “ဖါႏိုင္ငံႀကီး” ဟူ၍ အထင္ေသးအျမင္ေသး ႐ႈံ႕ခ်ၾကသည္။ ယေန႔ အိမ္နီးျခင္း ယိုးဒယားႏိုင္ငံ၊ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၊ ကုလားျပည္တို႔တြင္႐ွိေသာ ဖါမ်ားသည္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး အမ်ားစုျဖစ္သလို၊ ျမန္မာျပည္တြင္း၌လည္း တရားမဝင္ ဖါမ်ားေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ၿမိဳ႕နယ္တိုင္းအလိုက္ အႏွိပ္ခန္းမ်ား၊ ကာယာအိုေကႏိုက္ကလပ္မ်ားတြင္႐ွိေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ အာဏာ႐ူး စစ္ဗိုလ္မ်ား၏ အတၱစြဲႀကီးမားလြန္း မႈေၾကာင့္ ဖါႏိုင္ငံဘဝသို႔ ေရာက္ေနၿခင္းကို ျမန္မာျပည္႐ွိ မည္သူ က မႇ် မတားဆီးႏုိင္ပါ။

တရုတ္ၿပည္ရွိမယားလိုအပ္မွဳအရေရာင္းစားခံရေသာမိန္းခေလးမ်ားတြင္လူခ်မ္းသာပညာတတ္တရုတ္မ်ား၏မယားၿဖစ္ဘို႔ထက္တရုတ္လယ္သမားမ်ား၏အၿဖည့္ခံအလုပ္ကြ်န္မယားၿဖစ္ဘို႔ကမ်ားပါသည္။ ထိုမိန္းခေလးမ်ားသည္ ထိုသူ၏ေသြးသားျဖည့္ဆည္းေပးရာ မယားအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ မိမိကာမကို ဝယ္ယူထားသူ၏မိဘၿဖစ္သူ၏ အေစခံအၿဖစ္လည္းေကာင္း အလုပ္အေကြ်းျပဳရင္း အႏွိပ္စက္ခံၿပီးေနထိုင္ရသည္၊ မိမိ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနသည္၊ ဘယ္သူကို အကူအညီေတာင္းရမည္ကို မသိၾကေခ်။ တရုတ္မိသားစု၏ အိမ္ကြ်န္ လုပ္ရင္းလြတ္လမ္းမၿမင္သည့္အခါ မိမိကိုယ္ကိုယ္ အဆံုးစီရင္သြားတတ္ၾကသည္။ လယ္ယာသံုးပိုး သတ္ေဆးေသာက္၍ အဆံုးစီရင္ျခင္းကို အမ်ားဆံုး အသံုးျပဳျခင္းျဖင့္ ေႂကြကြဲစြာ ဘဝကုိအဆုံးသတ္ သြားၾကရသည္။

တ႐ုတ္ျပည္သည္ ျမန္မာျပည္ကို လူမ်ဳိးအရ ဝါးၿမိဳမည္ဆိုသည္မွာ စိတ္ကူးယဥ္ မဟုတ္ေခ်။ ျမန္မာျပည္႐ွိ ဝနယ္ေျမ၊ ကခ်င္နယ္ေျမ၊ ႐ွမ္းနယ္ေျမတို႔တြင္ တ႐ုတ္ျပည္မွ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ေျပာင္းလာသူမ်ား ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းအေနႏွင့္ပင္ သန္းခ်ီ၍ ႐ွိေနၿပီျဖစ္သည္။ 

ထို႔အျပင္ တ႐ုတ္ျပည္၏ မိန္းကေလးလိုအပ္ခ်က္သည္ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ တိုးပြားမ်ားျပားလာမည္မွာ ေျမႀကီး လက္ခတ္မလြဲ ျဖစ္သည္။ ထိုလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆီးေပးရမည့္ အဓိကႏုိင္ငံမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံျဖစ္ေနျပန္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကို မွီခိုေနရသည့္ အဆင့္သို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ က်ေရာက္လ်က္႐ွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

(၁) တ႐ုတ္ကို အားကိုး၍ ကုလသမဂၢမွ အေရးယူမခံရေအာင္ တ႐ုတ္အလိုက် ဧရာဝတီ ျမစ္ဆုံ ေရကာတာတည္ေဆာက္ေရးကို ျပည္သူမ်ား တားေနသည့္ၾကားမွ အတင္းအၾကပ္ လုပ္ေဆာင္ရန္ စိုင္းျပင္းလ်က္႐ွိျခင္း။

(၂) ဆင္းရဲမြဲေတေနေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္သျဖင့္ မိမိထက္ ခ်မ္းသာေသာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက သစ္လိုလွ်င္သစ္၊ ေက်ာက္လိုလွ်င္ေက်ာက္၊ ဓါတ္ေငြ႕လိုလွ်င္ ဓါတ္ေငြ႕ ေနာက္ဆုံး မိန္းမလိုလွ်င္ မိန္းမေပးကို ေပးရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

လာမည့္ ၂၀၂၀ ခုႏွစ္တြင္ လူပ်ဳိလူလြတ္တရုတ္ ေယာက်္ား ၂၄ သန္းသည္ ၎တို႔၏ ေသြးသား ကာမေျဖေဖ်ာက္ရန္အတြက္လည္းေကာင္း၊ မ်ဳိးပြားရန္အတြက္လည္းေကာင္း၊ ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္ ရႏိုင္ေသာ ျမန္မာျပည္မွ အမ်ဳိးသမီးေလးမ်ားကို ဦးလွည့္လာေပလိမ့္မည္။ လူပြဲစားမ်ားအတြက္ အလြန္ႀကီးမားေသာ “သတိုးသမီးေစ်းကြက္”သည္ တားဆီးေနသည့္ၾကားမွ မလြဲမေသြ ပိုမိုႀကီးမားလာမည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပင္ ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးတြင္ ျပည့္တန္ဆာမ်ားကို အစိုးရမွ တရားဝင္ၿဖစ္ေစ၊ တရားမဝင္ၿဖစ္ေစ ရပ္ကြက္ဖြင့္၍ တိုးပြားလာေသာ လူလြတ္ေယာက္်ားမ်ား အာသာဆႏၵကိုမေပါက္ကြဲေစရန္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ လုပ္ေဆာင္ေကာင္းလုပ္ေဆာင္ လာႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္။ ထိုသို႔ လုပ္လာပါက ယိုးဒယားႏိုင္ငံတြင္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသူအမ်ားစု “ဖါ” ျဖစ္ေနသည့္နည္းတူ၊ ၎တ႐ုတ္ဖါခန္းမ်ားတြင္လည္း ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ားသာ အမ်ားစုအျဖစ္ ေတြ႕ျမင္ရႏိုင္ဖြယ္႐ွိေပသည္။

ထိုအျဖစ္ကို ကာကြယ္ရန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ တ႐ုတ္၏ အမွီအခိုကင္းေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ရန္ လိုအပ္ေပသည္။ ဒီမိုကေရစီနည္းက် လြတ္လပ္ေသာ ႏိုင္ငံအျဖစ္ မထူေထာင္ႏိုင္လွ်င္ စစ္ကြ်န္ဘဝမွေန၍ တိုင္းတပါး အိမ္နီးခ်င္း တ႐ုတ္ကြ်န္ျဖစ္ရန္ လက္တကမ္းသာလိုေတာ့ေၾကာင္း မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ တိုင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္စိတ္႐ွိေသာ တပ္မေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ အၾကပ္တပ္သားမ်ားကို သတိေပး ႏႈိးေဆာ္လိုက္ပါသည္။ ယေန႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးကုိ ကယ္တင္ရန္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္မွဴး၊ဗိုလ္ႀကီး၊ အၾကပ္တပ္သားမ်ား  ပူးေပါင္းပါဝင္မႈရွိဖုိ႔ အထူးလိုပါသည္။ ၿပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ေရြ႕ႏိုင္ပါသည္။

မွတ္ခ်က္။ ျပည့္တန္ဆာဟု မသံုးဘဲ “ဖါ” ဟု သံုးႏႈန္းရျခင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မိန္႔ခြန္းအရ “ဖါသည္ႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္သြားမွာဘဲ” ဆိုသည့္ စကားကို အမွတ္ရေစလို၍ ျဖစ္ပါသည္။ ဖါႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္သူေတြက လုပ္ေနၾကသနည္း?။

အားလံုးကိုေလးစားလွ်က္

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္

စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္။